タイ語確認用

ริวกิว บุโย (การรำพื้นเมือง)

เครื่องแต่งกายที่งดงามและเสียงดนตรีประจำท้องถิ่นที่ขาดไม่ได้ในการแสดง “ซันชิน” เป็นเครื่องดนตรีประเภทสาย มีเสียงอันไพเราะและสร้างสีสันให้กับ “ริวกิว บุโย” ได้ดี การรำพื้นเมืองเริ่มมีมาตั้งแต่สมัยของกษัตริย์ริวกิว มีไว้แสดงรับแขกบ้านแขกเมืองในปราสาท เรียกว่า “โกเตง บุโย” มาถึงสมัยที่ศิลปะการร่ายรำจากเมจิเข้ามามีอิทธิพล และขยายเข้ามาสู่ประชาชนโดยทั่วไป เรียกการรำแบบนี้ว่า “โซอุโดอิ” ปัจจุบันนี้มีการประยุกต์และปรับแต่งท่ารำมากขึ้น เรียกว่า “โซซาคุ บุโย”


เออิซ่า

ประเพณีการเต้นรำบงโอโดริของโอกินาว่า เรียกว่า “เออิซ่า” เป็นการแสดงที่เร้าใจและสร้างความตื่นเต้นให้กับผู้ชมเป็นอย่างมาก กล่าวกันว่าต้นกำเนิดการเต้นรำนี้มาจากการเต้นรำเพื่อสักการะเทพเจ้า การเต้นรำจะมีลักษณะคล้ายกับการเต้นรำบงโอโดริในญี่ปุ่น แต่ที่นี่จะเป็นการเต้นรำเพื่อเซ่นไหว้บรรพบุรุษในวันคิวบง ทั่วทั้งเกาะโอกินาว่าจะมีการจัดงานขึ้นเพื่อแสดงความเคารพและขอพรต่อบรรพบุรุษ เช่น ขอให้สุขภาพสมบูรณ์แข็งแรง ไม่มีโรคภัยไข้เจ็บใดๆ ขอให้ครอบครัวปลอดภัย เป็นต้น ในโอกินาว่ายังมีเพลงประจำเกาะ “ชิมะอุตะ” เป็นเพลงเก่าที่ถ่ายทอดจากรัชสมัยกษัตริย์ริวกิวมายังประชาชนธรรมดา ปัจจุบันนี้มีการปรุงแต่งเพลงเก่าอย่างโอกินาว่ามินโย เป็นดนตรีแนวป็อปที่แทรกซึมอยู่ในวิถีการใช้ชีวิตประจำวันไปแล้ว